Stage, visum, Pasen...

Selamat sore!

Zo, na 2 weken zal ik weer eens wat van me laten horen. Het is druk geweest voor me in Indoland, want we zijn veel bezig geweest met ons scriptie, lessen en ons dansproject. Verder hebben we ons de dagen van Pasen getrakteerd met een tripje naar Zuid-Sulawesi.
Dit verhaal zal ik in 2 delen vertellen, anders is het echt een reuze verhaal..

Druk op stage dus. Ik weet niet of ik het al een keer verteld heb, maar we gaan dus een dansproject opzetten met een deel van de school. Het leek ons leuk om een Flashmob te gaan doen met ze. Omdat de school bestaat uit 700 leerlingen, zit daar natuurlijk een hele organisatie aan vast. Deze weken zijn we bezig geweest met het uitdelen van inschrijfformulieren om zo 180 leerlingen te hebben van groep 4 tot en met 7. Omdat we zo weinig tijd hebben, kunnen we helaas niet meer kinderen uitnodigen, maar dit is ook al een hele uitdaging! Alles staat nu op poten en morgen beginnen we met het oefenen van de dans. Elke dag gaan we dit met een deel van de groep doen, zodat we over 3,5 week het eindresultaat aan de ouders kunnen laten zien en het kunnen filmen.

De lessen gaan hier ook prima. Gymles is nog wel het leukste om te doen, omdat ze daar echt heel enthousiast in zijn en ik het zelf ook het leukste vak vind. Laura, Nadia en ik hebben besloten om de gymles in 3 vakken te geven,zodat ieder van ons een klein groepje heeft om spelletjes mee te doen en dit door te wisselen. Werkt prima!
De les Engels was in plaats van een uur helaas maar 20 minuten vorige week. Dit kwam omdat ze pasfoto’s gingen maken. Zonder dat we hier vanaf wisten, werden we omgeroepen om naar beneden te komen. De kinderen moesten er perfect uit zien voor de foto. Dit betekende: haren gekamd, stropdas recht, blouse netjes en vooral NIET lachen. De grootste grap kwam nog, want de kinderen werden niet door een fotograaf gefotografeerd, maar door hun eigen lerares, met hun MOBIELTJES! Best apart.. Doordat de les zo kort was, hebben we onze opdrachten verplaatst naar de week erna. Hier hebben ze heel hard aan gewerkt. Ze kregen een keer een ander soort opdracht, dus ze waren al heel gemotiveerd om de opdracht te maken. De ene opdracht was een woordzoeker over kleuren in het Engels, de ander was een cijferkleurplaat, ook met de kleuren in het Engels. Zelfs de juf was zo enthousiast dat ze de opdracht ook ging maken. Heel leuk om te zien!

Ook zijn we 2 weken geleden bezig geweest met ons visum. Deze moest namelijk voor 22 maart verlengd worden. Op maandag konden we een map halen waarin vanalles ingevuld moest worden, dinsdag kwamen we het terugbrengen en vrijdag konden we het visum ‘even’ ophalen. Er moest die dag ook een pasfoto gemaakt worden (waarom, geen idee). We waren om 9.00 als eerste aan de beurt en om 11.30 (!) stonden we weer buiten. Heel fijn dat ze hier niet eerst het een afwerken en dan aan het volgende beginnen, maar alles tegelijk aannemen en dan maar zien wat ze gaan doen en in welke volgorde.. Maar goed, gelukkig hadden we weer een visum voor 30 dagen, we mochten in het land blijven, joepie! De andere groep, van Yokyakarta, had er namelijk meer moeite mee, omdat de immigratie bij hen erg moeilijk deed. Wanneer je geen visumverlenging krijgt, moet je eerst naar Singapore om op het vliegveld daar een visum te kopen. Gedoe dus.

Na 1,5 weken regelen, organiseren, lesgeven en studeren vonden we het tijd om weer eens een tripje te maken. Op woensdag hebben we altijd scriptiedag,dus zijn we sowieso vrij van school. Natuurlijk had onze school ook al vrij op Witte Donderdag, dus zouden we van woensdag 27 maart tot en met maandag 1 april vrij zijn! Mooi 6 dagen dus om een stukje van het zuiden van ons eiland te bekijken.

Woensdag de 27e was het dus zover, op naar het vliegveld! We vlogen van Manado naar Makassar om daar onze eerste overnachtingen te hebben. Eind van de middag kwamen we daar aan en werden we door een hele horde taxichauffeurs aangesproken (inclusief een heel enthousiaste HELLO MISS!), want iedereen wilde ons in de taxi hebben. Na heel wat praatjes met geduw en getrek tussen de chauffeurs, vond ik het leuk om juist een chauffeur te kiezen die een beetje doelloos rond te kijken. Alle taxi’s hadden toch allemaal dezelfde prijs. Toen we dit deden, hadden we de horde chauffeurs wel even stil. Mooi zo, haha! Eenmaal aangekomen in het hotel hebben we ons opgefrist en zijn we wat in de stad rond gaan lopen en hebben we aan zee gegeten. We zijn vroeg naar bed gegaan, omdat we moe waren van de reis en de volgende dag alweer vroeg opmoesten.
Donderdag stonden we namelijk om 7:00 langs ons bed om rond 8:00 de taxi in te stappen om naar Bantimurung te gaan. We hadden de avond van tevoren een taxi gereserveerd en de prijs van 260.000 Rupiah afgesproken. Helaas zei de hotelmedewerker dat dit niet ging, want de prijs bleek ineens 550.000 Rupiah te zijn! Schijnbaar had zijn collega een fout gemaakt, waardoor de prijs niet meer klopte. Na heel wat onderhandelingen hebben we toch nog een taxi voor 350.000 gekregen. Ideaal!

Eenmaal aangekomen in Bantimurung hebben we de vlindertuin (Lees: Vlinderkerkhof, want er lagen meer dode vlinders dan dat er levende rondvlogen) bekeken en een supermooie waterval gezien. Echt gaaf! Wat wel jammer was, is dat de afzetterij wel HEEL duidelijk was. Er stond namelijk op een bordje dat de entree voor locals 15.000 Rupiah was en voor toeristen 50.000. Belachelijk! We hebben nog proberen te onderhandelen, maar de caissière was een die-hard.

’s Middags, na de lunch en een siësta, zijn we naar Fort Rotterdam gegaan; een mooi fort wat mede gebouwd is door de Nederlanders en vernoemd is naar de geboorteplaats van Cornelis Speelman, die op dat moment de leiding had, omdat hij het veroverd had.
Hier kwamen we een groep studenten tegen met leerkracht (knettergek!) waar we mee aan de praat raakten. De leraar vertelde dat hij een goede slaapplek in Tana Toraja wist. Mooi meegenomen dus!
We zijn met 3 studenten van die groep ook naar de haven gereden en daarna hebben ze ons bij het hotel afgezet. Zij wilden nog een hele avond met ons optrekken, maar voor ons hoefde dat niet zo. Na nog wat proberen, hebben we ze uiteindelijk toch opgegeven. Wij hebben onze laatste avond in Makassar afgesloten met overheerlijke sushi!

Die avond zijn we ook weer vroeg naar bed gegaan, want vrijdag zouden we weer om 8.00 verwacht worden door een taxi die we hadden geregeld. Zou deze taxi er dan WEL volgens de afgesproken prijs op tijd staan….? Dat krijgen jullie zo te weten, na de reclame…..