Hallo Manado!

Selemat sore!

Tijd voor weer een reisverslagje, dacht ik zo. Met een heerlijk muziekje op de achtergrond vanuit Spotify (voor degenen die het niet kennen, dit is een muziekprogramma), kan ik even mijn belevenissen op een rijtje zetten.
Gelukkig had ik dat al in mijn dagboek opgeschreven allemaal, want je vergeet VEEL met zoveel prikkels en nieuwe dingen om je heen.

Waar was ik gebleven? Ohja, het familiediner! Dat was supergezellig! We hebben in een soort wokcentrum gegeten waar je zelf eten kon uitkiezen en aan je eigen tafel kon wokken, een soort gourmet dus. We waren daar met de nichtjes en neefjes van Nadia en oom Leo en tante Nana. Leuke avond gehad!
Vrijdag zouden we eigenlijk doorvliegen naar Manado, maar omdat we nog weinig gezien hadden en goed op onze plek zaten hebben we de reis een dag verzet.

Wat we bijvoorbeeld nog niet gezien hadden, was Kota Tua, Batavia. Dit werd vandaag dus onze dagbesteding. Taxi werd gebeld en stond binnen 5 minuten op de stoep. Nadat de chauffeur ons door het vele verkeer had gewurmd, kwamen we aan op de plek van bestemming. Toen we uitstapten, werden we alweer door veel mensen grondig bekeken. Na even een wc opgezocht te hebben en een cola te hebben gedronken, zijn we naar het plein gegaan waar het Bataviacafé staat. Hier werden we al helemaal populair gevonden! Groepjes scholieren die bijna aan onze armen hingen voor een foto. Heel raar om mee te maken!
Ook zagen we daar rijen met gekleurde fietsen, met bijpassende hoedjes staan. Een attractie voor vooral de Chinezen.

Na een rondje richting de haven gelopen te hebben, waar het overigens echt heel erg stonk, zijn we het Bataviacafé ingegaan om daar lekker decadent van een sandwich en ananassap te genieten. Gewoon, omdat het kan!! Het personeel vond het geweldig dat we daar waren, dus werd gelijk aangeboden om foto’s te maken. Overigens vindt iedereen de Nederlands geweldig. Dat hebben we wel ontdekt.

Na het Bataviacafé hebben we nog even rondgelopen op het plein en daarna was het alweer tijd om de taxi te pakken. We hadden namelijk afgesproken met een andere tante van Nadia om bij haar eet-/poolcafe te eten. Uiteraard weer heerlijk gegeten!  Die avond was het ook ladies night, dus alle drank was voor alle vrouwen gratis! Ideaal! Weer veel gelachen, vooral om de vrouwen met de combinatie hoge-hakken-en-niet-tegen-drank-kunnen-maar-wel-doorzuipen. Heerlijk!

Om half 1 lekker naar huis gegaan om nog een beetje op tijd in bed te liggen, want de volgende dag moesten we doorvliegen naar Manado. Best wel jammer, omdat we het in Jakarta echt naar ons zin hadden.

De reis van Jakarta naar Manado is goed gegaan. Dit vliegtuig was wel wat krapper dan van de buitenlandse vlucht, waardoor we niet zo lekker zaten. Gelukkig hoefden we maar 3,5 uur te zitten. Aangekomen in Manado stond frater Jan al op ons te wachten. Heel fijn, want het was inmiddels donker. We zijn met hem meegereden in zijn busje naar ons verblijf, waar hij overigens ook woont. Ineens kreeg ik enorme krampen, dus ik wist dat het foute boel was. En ja hoor, de krampen bleven die nacht aanhouden en er kwam hoofdpijn en duizeligheid bij. Waarschijnlijk zal het iets met eten te maken hebben gehad. Ook de dag erna (zondag) heeft het nog flink doorgezet. We hebben die dag dan ook niet veel bijzonders gedaan. We zijn de omgeving een beetje gaan verkennen en hebben een supermarkt opgezocht om wat eten in te slaan voor de komende dagen. Ook hier zagen we gewoon lekker brood met hagelslag, jam en pindakaas. Ideaal!! Ik voelde me wel iedere minuut slapper worden, dus zijn we snel teruggegaan naar het verblijf, om eerst wat te eten. Ik was zelfs bijna flauwgevallen! Goed om eerst even wat te eten dus. Na het eten wat gerust en toen voelde ik me al wat beter. We zijn na het relaxen even naar de zee gelopen. Het ligt maar 1 km van ons verblijf af, dus dat is lekker! De kust bestond uit rots en vissers, dus niet echt een plek om lekker te liggen. Wel konden we Bunaken zien liggen. Een man kwam gelijk op ons af om te vragen of wwe met hem mee wilden varen. Hij zou goedkoper zijn dan de rest met zijn vraagprijs van 700.000 Rph (= €52,50). Ik vraag het me af..

Rond 18.00 zijn we teruggegaan naar het verblijf, omdat het dan al donker begint te worden. Terug bij onze kamers zagen we onze 2 nieuwe vrienden achter elkaar aan rennen; Henk en Sjaak, de huisratten! Echt supersmerig, want ze lopen gewoon steeds door de keuken!! Kamerdeuren goed dichthouden dus..

Gisteravond was er ook even een moment van frustratie, want het Internet van Laura en mij was uitgevallen. Dat is wel even lastig, want af en toe contact met Nederland was wel fijn. Het is niet dat ik het nodig heb, maar de mogelijkheid hebben is een fijn gevoel. De frustratie kwam ook meer doordat we Nadia dan niet meer konden contacten over haar reis naar Manado en omdat het Internet een maand lang Unlimited zou zijn. Weinig Unlimited dus…

Vandaag dus naar een toko tilpun gegaan om weer even Internet te fiksen. Hij zei dat het Internet toch echt op was, maar dat hij wel een kaartje had met Internet voor 30 dagen. Dit hebben we maar gedaan, maar we zijn benieuwd of dit kaartje het wèl 30 dagen volhoudt.

Verder hebben we nog wat rondgekeken in de stad en we merken dat Manado wel een heel andere sfeer heeft dan Jakarta. Hier zijn ze het wat minder gewend dat blanke mensen überhaupt bestaan, hebben we het idee! We worden constant aangekeken, er wordt geroepen en gefloten door mensen (bouwvakkers in Nederland hebben het van deze mensen geleerd) en ze tikken elkaar aan als we langskomen. Ook worden er zat foto’s van ons gemaakt. Als we voor elke foto 5 euro zouden vragen, zouden we in een mum van tijd miljonair zijn. We hebben zelfs een interview gegeven in een supermarkt vandaag! 3 scholieren kwamen op ons af om te vragen of we mee wilden doen aan een interview voor school, want dit moesten ze doen voor communicatie in het Engels, wat ik er uit begreep. We deden wel mee, maar geloofden er echt niks van dat dit voor school moest. Waarom ga je dan in vredesnaam in een supermarkt staan om daar buitenlanders te interviewen?! Apart..
Op de terugweg raakten we zelfs een beetje geïrriteerd van al die aandachttrekkerij. Een ding hebben we hier van geleerd: We willen nooit, maar dan ook nooit een BN’er worden! Veel te veel gedoe.

Terug op onze kamers, even tot rust gekomen en wat gegeten. Het is echt heel fijn om je eigen plekje te hebben om je terug te trekken, want we merken allebei dat dit nodig is. Laura is ondertussen een siësta aan het houden en ik geniet van de rust om me heen. Heerlijk.
Morgen komt Nadia ook naar Manado, dan gaan we kennismaken met de basisschool. Ook zijn we uitgenodigd voor een bruiloft van een werknemer, dus daar gaan we waarschijnlijk ook een kijkje nemen.

Genoeg getypt alweer. Het is ondertussen 19:00 hier, dus tijd om te gaan eten! Vandaag op het menu: Friet met groente en kip! LEKKAH!

Liefs, Jeske