De eerste stageweek en meer..

Hallo allemaal!

Hoera! Ireen Wust kampioen! Goirle weer goed op de kaart, jeej!

Het heeft even geduurd, maar ik ben er weer hoor! Na ruim een week niets geschreven of getypt te hebben, werd het weer eens tijd. Het is vandaag ook 3 weken dat ik weg ben. Het gaat echt heel snel!

Afgelopen week hebben we onze eerste echte stageweek gehad. We moesten maandag om 8:00 op school zijn om ons rooster op te halen wat we allemaal zouden volgen. Om 8:00 stonden we dan ook op de stoep en kregen we van de directeur ons rooster. We hadden van tevoren duidelijk aangegeven dat we bij de kleinsten, het liefst Kindergarten, wilden starten, zodat het voor ons makkelijker zou zijn Bahasa Indonesia te leren. Verder wilden we graag muzieklessen, gymlessen en knutsellessen geven, omdat dit de makkelijkste vakken zijn om mee te starten. Helaas had de directeur alsnog een ander idee voor ons, namelijk alle lessen Engels van klas 3 (groep 5). Ietsjes anders dan we verwacht hadden dus! Volgens de directeur was het namelijk het makkelijkst om hiermee te beginnen. Dit hebben we maar aangenomen, met in ons achterhoofd de gedachte dat hij ons graag lessen Engels wil laten geven.

Om 8:30 kwamen we aan in de klas vol met kinderen, maar zonder leerkracht. De leerlingen waren door het dolle heen, omdat ze 3 Miss bulé (blanken) in hun klas hadden. Serieus, je voelt je net Sinterklaas! Heel apart om mee te maken. Ondertussen kwam er een andere leerkracht de klas binnen, die kwam kijken wat er aan de hand was. Toen ze ons zag, glimlachte ze en zei ze dat we konden beginnen met de les en dat de leerkracht er zo wel aan zou komen. Na die geruststellende woorden liep ze de klas uit om haar leerlingen van de gang te plukken om verder te gaan met haar eigen les. Na een moment van twijfel en elkaar aan te hebben gekeken, zijn we begonnen met de meest geïmproviseerde les die we ooit hebben meegemaakt. We hebben de kinderen bezig gehouden met cijfer- en letteroefeningen, galgje, I see I see what you can’t see en bewegingsoefeningen. Na een uur vermaak met de kids, vond ik het toch best raar dat er nog steeds geen leerkracht aanwezig was, dus ik was naar de directeur gegaan om uit te leggen dat de kinderen al 1,5 uur zonder leerkracht in de klas zaten en dat dat niet de bedoeling kon zijn. Ook vertelde ik erbij dat we afgesproken hadden met hem dat we de eerste week mee zouden kijken hoe het ging in verschillende klassen en dat we daarna lessen zouden geven. Met zijn reactie kon ik echter ook niet veel: ‘Oh, very good!’ en ‘Tja, als je een klas met leerkracht wil zien, dan ga je toch naar een andere klas met een leerkracht? De leerkracht die Engels zou geven, is namelijk ziek’. Met andere woorden: Laat de klas die jullie aan het entertainen waren maar zitten, die vermaken zich het laatste half uur wel. Dit konden we niet over ons hart verkrijgen, dus hebben we het laatste half uur ook volgemaakt.
Om 11.00 zouden we weer een les Engels zien, maar ook hier was geen leerkracht. We zijn toen gelijk naar de directeur gestapt om te zeggen dat dit echt niet de bedoeling is. Hij antwoordde daarop dat de volgende dag wel een leerkracht zou zijn. We waren dus heel erg benieuwd naar dinsdag.

Die middag hebben we met Patrick, onze leerkracht uit Tilburg, gepraat over de toestand op school en verder gewoon lekker gekletst. Toen het 22.30 was en we nog steeds bij een eettentje zaten te kletsen (waar overigens een man naast op straat aan het zingen was, daar word je akelig van.. Maar dat ter zijde..), zijn we toch maar eens richting huis gegaan.

De volgende dag zijn we weer vol goede moed naar school gegaan en deze keer was er wèl een leerkracht! Jippie! Deze was welliswaar 20 minuten te laat, maar je weet wat men zegt: Beter laat dan nooit. Ze begon de les met een toets. In Nederland zou je het dan helemaal stil willen hebben in de klas, de tafels uit elkaar schuiven en niemand zou mogen lopen of afkijken. Hier denken ze daar anders over. Kinderen liepen door de klas, keken makkelijk bij elkaar af en sommigen praatten zelfs met elkaar. Wat de uitslag ook mag zijn van de toetsen, het lijkt me niet echt betrouwbaar..

Verder was het echt wel heel gaaf om de klas te zien en hoe de leerkracht de rest van de les gaf. We denken dat de kinderen het echt wel leuk vinden op school, ook al vind ik dat af en toe zelf nog wel lastig om te zien, omdat ik anders gewend ben. Ik moet voor mezelf alleen accepteren dat het hier anders gaat en dat de kinderen minder gewend zijn, en dan bedoel ik materialen, individuele aandacht en de hoeveelheid lesstof die ze aangeboden krijgen.

Woensdag en vrijdag waren we al vrij deze week, omdat de Engelse lessen alleen op maandag, dinsdag en donderdag gepland waren. Daarom hadden we woensdag gepland om met Patrick te zitten voor ons scriptie, ook dit moet namelijk in Indonesië gemaakt worden. Na een gezellige, maar vooral ook effectieve dag zijn we lekker bij Raja Sate gaan eten, waor ze veul hebben, veur wèènig. Ideaal dus!

Donderdag zouden we weer Engelse les mogen volgen, maar Jan vertelde woensdagavond dat we al weekend hadden, omdat de lessen donderdag niet door zouden gaan. Reden hiervoor was: Valentijnsdag! (Waar al die verschikkelijk commerciële dagen al wel niet goed voor zijn! ;))
Ineens 4 volledige dagen vrij dus..

Nadia, Laura en Jeske zaten te denken,
wat ze zichzelf die 4 vrije dagen zouden schenken!
En plots kwam het idee,
We gaan terug naar Bunaken, hoppakee!

Om toch nog een iets effectievere week ervan te maken, hebben we besloten vrijdagmiddag naar Bunaken te gaan, om van donderdag een scriptiedag te maken.

Helaas was Bunaken van korte duur, vanwege de regen. Zaterdagmiddag zijn we teruggegaan naar Manado, omdat het veel te hard regende. Wel hebben we zaterdagochtend weer kunnen snorkelen en hebben we vrijdagavond met de locals Kingsen (drankspelletje) gedaan. Hilarisch om mee te maken, want sommigen snapten er geen bal van, dus die waren steeds de klos. Ik kan het wel verder gaan uitleggen, maar dit was zo’n situatie van: Daar had je bij moeten zijn!

Zaterdagavond kwamen we dus als verzopen katjes terug bij Don Bosco (we moesten lopen, want er was geen taxi, terwijl ze je normaal gesproken van je sokken rijden omdat ze aan je willen verdienen) en hebben we onze spullen opgeruimd. Omdat we geen eten in huis hadden, zijn we lekker (alweer!) naar de Pizza Hut gegaan. Deze keer niet voor de kabouterpizza’s, maar we hadden op de menukaart ook verschillende kleine gerechtjes gezien, zoals worstjes, burchetta broodjes en lasagne. Die moesten we natuurlijk even testen! Nadat we de halve menukaart hadden besteld, konden we aan ons eetfestijn beginnen. En het was me een partij lekker! Onze buiken waren goed rond. 

Zondag hebben we het lekker op ons gemakje gedaan. Dat verdienden we wel, na al dat harde gewerk. Ieder heeft zijn ding gedaan, zoals de was, scriptie en niksen. Die avond zijn we naar de tante en oma van Nadia geweest, voor een familiediner. We hadden een restaurantje dat aan zee lag, dus we hadden een mooi uitzicht! Ook hebben we (natuurlijk) weer lekker gegeten en alles bij elkaar was het weer een topavondje!

Vandaag zijn we niet begonnen met stage, maar zijn we naar Tomohon gegaan. Dit is een plaatsje wat onder Manado ligt, zo’n 45 minuten rijden. Hier zijn we gaan kijken naar de PABO, om te zien hoe daar gewerkt werd en of we er iets aan konden hebben voor ons scriptie. We hebben daar een aantal klassen gezien en het was ongelofelijk, maar de studenten waren net zo enthousiast en opgefokt als de kinderen van de basisschool toen ze ons zagen. Nogmaals: Bizar. Ook hebben we de rector en een leraar gesproken. De leraar vertelde dat er wel 78 leraren werkten en dat er wel 3000 studenten op zaten! Dat is wel wat anders dan onze 400 in Tilburg..

We werden meegenomen naar het kantoor van de rector. Niet normaal, asociaal groot. Hoe we er naar toe liepen, was ook een kleine belevenis. De rector liep voorop, daarachter wij met Patrick, daarachter de 5 assistentes van de rector en daarachter nog een beveiliger. Zou de koningin een groter gevolg hebben? Ik vraag het me af. Toen we daar waren, kregen we gelijk grote borden lekkernijen onder ons neus geschoven en hadden we nog een fotoshoot (verrassend!).

Na deze interessante ervaring zijn we, met een korte tussenstop om te eten, teruggegaan naar Don Bosco. Onderweg zagen we dat de regen en wind veel bomen en delen van huizen verwoest hadden. Echt gevaarlijk hoe sommige mensen leven. Jan vertelde vanmorgen overigens dat er 19 mensen al aan de storm overleden waren..
Van tevoren hebben we Patrick afgezet bij de haven, omdat hij (hopelijk) 2 dagen gaat genieten van Bunaken. Vanmiddag hebben Nadia en ik nog wat boodschappen gedaan en heb ik nog wat was gedaan.

Nu, 0:00 is het een mooie tijd om te gaan slapen, want vanaf morgen is het volle bak stage lopen, van dinsdag tot en met vrijdag. We gaan op eigen houtje klassen bekijken, zodat we sneller in het ritme komen en dingen kunnen oppakken. Ik heb er zin in!

Xx Jeske