Jungle it is!

Selamat siang!

Wat hoor ik nou? Komt de zon eindelijk door bij jullie? Fijn!! Hopelijk houdt ‘ie ook een beetje aan dan.. Hier is het qua weer eigenlijk gewoon hetzelfde; lekker warm, zon en af en toe een verfrissend buitje. Prima dus!

Die avond in de bios, daar was ik gebleven, was echt heerlijk! Af en toe is het toch wel fijn om iets ‘Westers’ te doen. Daarbij was de film Gangster Squad echt een gave film (aanrader) en de popcorn was lekker! Tijdens de film hoorden we wel een aantal keer een mobieltje achter ons afgaan, wat wel te verwachten was, want waar je ook maar kijkt in Manado, iedereen is constant bezig met zijn mobieltje. Tijdens etentjes bijvoorbeeld wordt er ook door veel mensen bijna niet met elkaar gepraat, want dan is iedereen bezig met zijn eigen mobiel, Ipad of zelfs laptop die ze hebben meegebracht. Hele fotoshoots worden gehouden om ook maar ALLES vast te leggen. Wij dachten dat wij de toeristen waren, maar het lijkt soms de omgekeerde wereld.

Deze week hebben we vooral veel aan ons scriptie gewerkt, zodat we Lembeh en Togean Islands echt als vakantie kunnen beschouwen. Ook hebben we een lied uitgekozen en bedacht hoe we dit gaan organiseren met zoveel kinderen. Al met al best veel gedaan, in vergelijking met de rest van de weken. Trots op ons!

Donderdag ben ik met Nadia op pad gegaan om voorbereidingen te treffen voor de verjaardag van Laura. Vrijdag moest het natuurlijk wel een spetterend feest worden! Na de slingers, ballonnen, kaarsjes gekocht en de cupcakes bij The Holland Bakery besteld (en een ROOMBROODJE gekocht) te hebben, moest ik nog even wat speldjes hebben, omdat ik die vergeten was vanuit Nederland. Ik liep dus wat rond in een soort V&D en ineens komt er een leger medewerkers naar me toe en een medewerker ervan wilde mijn speldjes uit mijn handen halen leek het wel. Ik vroeg waarom ze dat deed en ze zei dat dit was om het alvast op te schrijven. Schijnbaar lopen daar allemaal mensen rond om bonnetjes te schrijven, zodat dit makkelijker is bij de kassa (weer zo’n nutteloos baantje waardoor de werkeloosheid wat minder wordt/lijkt). Ik gaf uit verbazing mijn spullen aan haar en 3 anderen begonnen te schrijven. De bonnetjes werden aan mij gegeven en ze wees naar de kassa. Ik ben dus maar gaan afrekenen, terwijl ik naar mijn weten nog helemaal niet klaar was met shoppen. Dat had zij maar even voor mij bepaald..

Na deze situatie zijn we naar de Salon gegaan om ons te laten masseren. Dat was natuurlijk weer heerlijk! We werden goed aangepakt en ik hoorde dus ook vanalles kraken bij me. Dat zal alle stress zijn geweest van de harde werkdagen die we hebben gehad!
Vrijdag was het zover; Laura’s verjaardag en Lembeh! Joehoe!

Helaas had ik er een verschrikkelijke nacht op zitten, wat waarschijnlijk met de massage te maken heeft gehad. Ik had namelijk superveel hoofdpijn en ik begon bultjes te krijgen op mijn benen (allergische reactie op de massageolie?). Ik voelde me dus niet helemaal topfit, maar dat mocht de pret voor het feest niet drukken! Zingend kwamen we met de ballonnen, slingers en cupcakes binnen en Laura was helemaal verrast. Niet alleen wij, maar ook het personeel van Jan en Jan zelf wist van de verjaardag af, dus Jan had al bloemen gegeven en het personeel nog een taart. Groot feest hier dus! Superlief dat ze hier aan gedacht hadden.
Na deze verrassingen zijn we naar Lembeh gegaan om het verder te vieren. We zijn met de taxi naar Bitung gegaan om zo de boot te pakken naar Daniel’s Place (voor de oplettende lezer: Dit is van dezelfde eigenaar als het plekje op Bunaken).

Bij deze taxichauffeur konden we wel merken dat je niet echt rijlessen en een officieel examen hoeft te doen om auto te rijden hier. De chauffeur reed namelijk echt superschokkerig (goed voor je maag). Daarbij was het volgens mij ook een soort van wedstrijd om het meeste in te halen tijdens een rit, zodat hij aan zijn collega’s kon vertellen hoe vaak hij die dag auto’s op de raarste momenten had ingehaald. Ik heb die rit nog net niet een hartwip gekregen. Mijn God, wat reed hij gevaarlijk! Je zag af en toe de vrachtwagens (als tegenligger) wel HEEL dichtbij komen. Ik zag nog net geen lichtpuntje naar de hemel..

Echter, na 1,5 uur spanning en sensatie toch nog levend aangekomen in de haven van Bitung. THANK GOD! Daar hebben we een klein bootje met mannetje gehuurd om zo bij onze eindbestemming aan te komen.
Toen we daar aankwamen, was mijn lichaam echt helemaal klaar; slechte nacht, goed beroerd voelen, weinig gegeten, toptaxirit en een lekker boottochtje. Tijd voor rust en cola dus!

Maar helaas, het was toch iets allemaal anders dan we dachten. We hadden namelijk gekozen voor Daniel’s Place om 2 redenen: Andere resorts waren RETEduur en Daniel’s Place kenden we natuurlijk van Bunaken en dat was een heerlijke plek! Hier was een donker strand in plaats van wit, ze hadden geen stroom vanwege ‘problems with gouverment’, ze hadden geen huisje klaar voor ons drieën wat we wel hadden afgesproken, er kwam geen water uit de douches en last but not least: ER WAS GEEN COLA! Ze hadden alleen maar water en bier. Dit was dus al met al een dikke tegenvaller.

Ik ben toen even gaan liggen omdat mijn hoofdpijn met de minuut erger werd, terwijl Nadia en Laura wat anders gingen zoeken om te verblijven. Na een paar uurtjes konden Laura en Nadia vertellen dat de eigenaar naar Nadia had gebeld om te vragen hoe het was. Ze hebben gezegd wat de omstandigheden waren en dat we op zoek waren naar wat anders. Boos heeft hij naar het personeel van Lembeh gebeld en zo werd er toch nog voor het water van de douche en cola gezorgd. Fijn.

Er was 1 andere gast bij het verblijf. Het was een vrouw uit Schotland die leerkracht over de hele wereld was. Ze werd naar verschillende landen, zoals Rusland, China en dus ook Indonesie gestuurd om daar op Universiteiten wiskunde en Engels te geven. Ze vertelde dat ze al 5,5 jaar weg was van huis en na de periode Indonesie nog naar Rusland gestuurd zou worden. Weer zo’n leven (net als Hans) waar je echt voor gekozen moet hebben dus. Respect!

Bij het personeel zat ook een man die ons ook had ontmoet bij Bunaken (bij het drinkspel). Toen hij ons zag kaarten (we waren gewoon aan het patiencen), vroeg hij gelijk of dit dat drinkspelletje was wat we ook op Bunaken deden. Hij wist er dus nog wel wat van en het blijkt dat we ons berucht hebben gemaakt met de kaartspelletjes, iedereen kent ons daarvan ;). Zaterdag hebben we dan ook een ander kaartspelletje met ze gedaan (Ezelen) en dit viel ook in goede smaak.

Zaterdag overdag hebben we met de scooter getoerd om Lembeh wat beter te bekijken. Wat een ontzettend mooi eiland is dat! Het is een en al Jungle, met hier een daar een dorpje tussen gebouwd. Geweldig! Vanuit sommige punten konden we ook een goed stuk zee zien. Heel apart om te zien dat er zoveel verschillende kleuren zee zijn, en zo helder!
Na de scootertour moesten we even wachten met teruggaan naar ons huisje. Geen idee waarom. Even later kwamen er wat schoffies op scooters om even hun streetrace te houden, PRECIES voor onze neus.. HOE toevallig! Echt idioot hoe ze dan rijden, levensgevaarlijk..

De rest van het weekend heb ik het heel rustig aan gedaan met dobberen in de zee, een puzzelboekje, wat kaarten en muziek luisteren. Ik voelde me namelijk nog steeds niet optimaal.

Vandaag hebben we een dagje voor onszelf, om weer even goed aan ons scriptie te werken, reisverslagen te typen en te wassen. Hierbij heb ik dus weer een ding van mijn to-do list af kunnen strepen en kan ik weer uitkijken naar een nieuw avontuur, namelijk: Togean Islands!

Liefs, Jeske